Blog

Ks.Maciej Arkuszyński – Fenomen Medziugorja

Ks.Maciej Arkuszyński – Fenomen Medziugorja

Fragment rozprawy doktorskiej z teologii pastoralnej ks. Macieja Arkuszyńskiego “WZÓR ŻYCIA CHRZEŚCIJAŃSKIEGO W OBJAWIENIACH Z MEDZIUGORJA (1981-2008)”  Warszawa 2008.

Medziugorje jest niewątpliwie miejscem wydarzeń o wyjątkowym charakterze duchowym i pastoralnym, wydarzeń o istotnym dla życia Kościoła znaczeniu. Pozostaje faktem, że do Medziugorja przyjeżdża wiele osób. Niektóre z nich poszukują Boga,

inne pragną zmienić swoje życie i pogłębić swoją wiarę i modlitwę. Do Medziugorja przyjeżdżają też tacy ludzie, którzy znaleźli się w tym miejscu poniekąd przypadkowo, za namową innych, bez motywacji religijnej. W życiu takich ludzi dokonuje się niekiedy głęboka przemiana wskutek spotkania z atmosferą sanktuarium: wchodzą oni na drogę nawrócenia, a nieraz ich decyzja jest związana także ze zmianą wyznania. Istotny – również z punktu widzenia pastoralnego – jest fakt, że wokół Eucharystii koncentruje się życie przybyłych do Medziugorja. Miejsce to nie sprzyja atrakcjom turystycznym, lecz kieruje w szczególny sposób uwagę pielgrzymów na Mszę świętą wieczorną i proponuje wieczorny lub nocny program modlitewny (oprócz tego, wierni poszczególnych narodowości uczestniczą we Mszy świętej, odprawianej w ich języku, oraz mogą poświęcać czas na adorację Najświętszego Sakramentu w oddzielnej kaplicy). W Medziugorju urzeczywistnia się zatem odradzający się Kościół, skupiony wokół najważniejszego wydarzenia, jakim jest Eucharystia. Medziugorje jest też nazywane „Konfesjonałem świata”. Codziennie wielu wiernych nawraca się tutaj i jedna z Bogiem w sakramencie pokuty. Przez ten sakrament otwiera się dla nich szansa duchowego odrodzenia i fundamentalnej zmiany ich życiowych dróg. Mówi się o Medziugorju także jako miejscu modlitwy, gdzie wiele osób spędza na modlitwie długi czas, spotykając się na rozmowie serca z Bogiem indywidualnie bądź w grupach modlitewnych. Na ulicach Medziugorja spotyka się wiernych, którzy nawet poza Kościołem i miejscami przeznaczonymi do modlitwy chodzą z różańcem w ręku, pozostając w nieustannym zjednoczeniu z Bogiem.

W świetle powyżej opisanych duchowych owoców, fenomen Medziugorja należy postrzegać jako niezwykle ważny przedmiot refleksji pastoralnej Kościoła. Kościół lokalny, nawet jeśli jest  nieufny co do prawdziwości objawień Gospy, rozpoznaje to miejsce jako źródło i wyjątkowe pole swej działalności duszpasterskiej. Do Medziugorja napływają rzesze wiernych, których nie można zostawić samym sobie. Należy im zapewnić właściwą opiekę, trzymając się zdrowej zasady Pisma Świętego: „Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie. Wszystko badajcie, a co szlachetne – zachowujcie” (1 Tes 5, 19- 21). Franciszkanie, jako miejscowi duszpasterze, mimo różnych przeszkód (najpierw ze strony władz komunistycznych, potem także władzy kościelnej) starają się jak najlepiej – zgodnie z Oświadczeniem Konferencji Episkopatu Jugosławii z Zadaru z 1991 r. – zapewniać opiekę duszpasterską przybywającym pielgrzymom, nie zachowując przy tym obojętności wobec świadectwa wielu osób, doświadczających tu niezwykłych przeżyć religijnych. Zakonnicy umożliwiają wiernym uczestnictwo w życiu liturgicznym i sakramentalnym, podtrzymują i rozwijają różne inicjatywy modlitewne, które prowadzą ludzi do Boga.

Kościół znajduje w duchowym fenomenie Medziugorja jasno nakreślony cel swej działalności i drogę do jego realizacji. Nie można przejść obojętnie wobec faktów, które pokazują, że w Medziugorju Kościół się odnawia poprzez głębokie nawrócenie wiernych, ich modlitwę i uczestnictwo w sakramentach świętych. Przesłania Gospy zachęcają do życia zgodnego z wymaganiami Ewangelii, do kształtowania postaw rzeczywiście chrześcijańskich. Świadectwa widzących i tych, co się nawrócili pod wpływem medziugorskiego orędzia, pokazują Kościołowi dobre owoce tego dzieła. Kwestia rozstrzygnięcia autentyczności objawień to sprawa odległej przyszłości (może się zdarzyć, że Kościół nigdy nie zajmie żadnego stanowiska co do prawdziwości tych objawień – miało to już miejsce w wielu objawieniach prywatnych, które nie zostały przez Kościół oficjalnie uznane, ale które akceptuje on pośrednio, rozszerzając kult z nimi związany). Niezależnie od rozwoju wydarzeń w Medziugorju oraz od ich oceny i decyzji Kościoła, duszpasterzom pozostaje podtrzymywać dobre dzieła, pomagać wiernym w odnajdowaniu Boga i towarzyszyć im w drodze do zbawienia. Zadaniem duszpasterskim Kościoła będzie wspomaganie wiernych w realizacji – zgodnego wszak z jego nauczaniem – wzoru życia chrześcijańskiego, jaki nakreśliła Gospa, zapewniając właściwą opiekę duszpasterską tym, którzy nawracają się, modlą, uczestniczą w życiu sakramentalnym, pragną głębszego spotkania z Bogiem.

Medziugorje jest wreszcie miejscem, gdzie Kościół zostaje wezwany do realizacji swej uniwersalnej misji wobec świata, obejmującej proces uświęcania człowieka, ale także, wprowadzania ładu moralnego i społecznego, tj. pokoju między narodami. Uniwersalny przekaz z Medziugorja, wzywający ludzkość do pojednania i pokoju, sprawia, że w tym miejscu, w praktyce spełnia się misja Kościoła wobec świata, który oczekuje solidarnej pomocy we wprowadzaniu pokoju między ludźmi, między narodami. Medziugorje ma szansę stać się dla Kościoła powszechnego wyrazistym znakiem jego troski o pokój i świadectwem duchowej współpracy ze wszystkim środowiskami, które zabiegają o sprawiedliwy ład w świecie. Przesłanie Gospy jednoznacznie wykazuje, że pokój jest możliwy tylko wtedy, gdy będzie budowany na sprawiedliwości i poszanowaniu praw człowieka, natomiast osiągnięcie pokoju jest niemożliwe wówczas, gdy budować go próbuje człowiek od Boga daleki, nie zachowujący ładu moralnego i społecznego.

Podsumowując, można stwierdzić, że orędzie z Medziugorja niesie w sobie wskazania, które prowadzą do rzeczywistego uświęcenia chrześcijanina i ukazują Kościołowi drogi duszpasterskiej troski o realizację modelu życia chrześcijańskiego zaangażowanego i pełnego. Jednocześnie trzeba zauważyć, że orędzie Gospy ukazuje także uniwersalny – ludzki model życia, oparty na kształtowaniu człowieczeństwa w pokoju i miłości, czyli na drodze realizacji warunków  szczęścia osobowego. Wymiar naturalny i nadprzyrodzony ludzkiego powołania był od wieków drogą duszpasterskiej troski Kościoła, a Maryja z Medziugorja jeszcze raz przypomniała o szczególnej misji Kościoła wobec człowieka.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *