Pięcioskrzydłowy Ołtarz przygotowywany do tego miejsca nawiązuje do treści zawartych w Tryptyku Jerozolimskim, ale rozważanie w nim idzie znacznie dalej. Można powiedzieć, że jest on plastyczną refleksją biblijną dotyczącą Miłosierdzia Bożego. To jest próba zgłębienia dialogu, przymierza między Bogiem, a człowiekiem, w historii zbawienia, aż do punktu kulminacyjnego, ostatecznego słowa, którym jest Jezus Chrystus.
Patronami Kazachstanu są Matka Boża Królowa Pokoju oraz Abraham. Św. Jan Paweł II rozważał: „Abraham jest wielkim pierwowzorem Matki Chrystusa, Matki Zawierzenia. Maryjo, błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła w słowo Pana. Dwie postacie, jedna ze Starego Testamentu, druga z Nowego oraz dwa początki – jeden w Abrahamie a drugi w Maryi, spotykają się ze sobą”.
Encyklika Redemptoris Mater mówi: „ Wiara Maryi porównywana była do wiary Abrahama, którego apostoł nazywa „ojcem naszej wiary„ (por. Rz 4,12)”.
W zbawczej ekonomii Objawienia Bożego wiara Abrahama stanowi początek Starego Przymierza; wiara Maryi przy zwiastowaniu daje początek Przymierzu Nowemu. Podobnie też Abraham „wbrew nadziei uwierzył nadziei, że stanie się Ojcem wielu narodów”(Rz 4,18) tak Maryja uwierzyła, że za sprawą Ducha Świętego stanie się Matką Syna Bożego… A to posłuszeństwo wiary ze strony Maryi pociągać będzie zadziwiające podobieństwo do wiary Abrahama. Podobnie jak ten Patriarcha całego Ludu Bożego, tak i Maryja w ciągu całej drogi swojego uległego, macierzyńskiego fiat, będzie potwierdzać, iż „wbrew nadziei, uwierzyła nadziei”. Stosując to samo rozumienie, co Izraelici wobec Abrahama, chrześcijanie zaczęli nazywać Maryję „Matką Kościoła”, „Matką wszystkich wierzących”. Stała się wzorem prawidłowej wiary wobec zwiastowanego słowa Ewangelii „Niech mi się stanie według Twego słowa” (Łk 1,38).
Inspiracją do przedstawienia znajdującego się na zamkniętym Ołtarzu stał się utwór św. Jana Pawła II pt. „Tryptyk Rzymski”, a szczególnie trzecia jego część, zatytułowana „Wzgórze w krainie Moria”, która jest podzieloną na cztery podrozdziały poetycką opowieścią o historii Abrahama. Jego dzieje stają się symbolem przyszłej Męki Jezusa. Odkupieńcza śmierć Syna Bożego stanowi mocny pretekst do apelu skierowanego pod adresem ludzkości o nadzieję, na gruncie tajemnicy i ogromu Bożego Miłosierdzia. Zamknięty Ołtarz odnosi się do starego Testamentu i przymierza Boga z Abrahamem.
W narożnikach przedstawione zostały cztery sceny:
1. Abraham pod dębami Mamre kierowany miłosierdziem zaprasza i ugaszcza w swoim namiocie „trzech podróżnych”.
2. Ofiara z Izaaka, która jest zapowiedzią ofiary Syna Bożego.
3. Wstawiennicza modlitwa Abrahama za mieszkańców Sodomy i Gomory.
4. Abraham goszczony chlebem i winem przez Melchizedeka króla i kapłana Szalemu identyfikowanego z Jerozolimą.
W liście do Hebrajczyków porównane jest kapłaństwo Jezusa do kapłaństwa Melchizedeka.
Najwspanialszą rzeczą, jaką Jezus powiedział są słowa: „Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem” (J 15,9). Próbą odzwierciedlenia tej prawdy jest przedstawienie Tronu Łaski, który znajduje się w górnej części Ołtarza. W liście do Hebrajczyków czytamy: „Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę w stosownej chwili” (Hbr 4,16).
W samym centrum zamkniętego Ołtarza, na planie Jerozolimskiego Grobu Jezusa odnajdujemy przedstawienie dwóch postaci: św. Jana Pawła II i św. Faustynę, którzy całym swym życiem świadczyli o Bożym Miłosierdziu. Św. Jan Paweł II zawierzył świat Bożemu Miłosierdziu. Czyniąc to zwracał się z gorącym pragnieniem, aby orędzie o miłosiernej miłości Boga, które zostało ogłoszone za pośrednictwem św. Faustyny, dotarło do wszystkich mieszkańców ziemi i napełniło ich serca nadzieją. Wołał: „Trzeba tę iskrę Bożej łaski rozniecić. Trzeba przekazać światu ogień Miłosierdzia. W Miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój, a człowiek szczęście!”
Św. Jan Paweł II i św. Faustyna byli Świadkami Chrystusa i dlatego po otwarciu Ołtarza pojawiają się obok przedstawienia dwóch świadków z apokaliptycznej wizji św. Jana. Na środku widzimy otoczonego światłością, jakby szatą, Chrystusa Eucharystycznego w monstrancji nawiązującej do wizerunku Matki Bożej. W encyklice Ecclesia de Eucharistia znajduje się zdanie: „Jeśli pojęcia Kościół i Eucharystia są ze sobą nierozerwalnie związane, to to samo dotyczy Maryi i Eucharystii”. U początku historii Starego Przymierza stoi Abraham, „który uwierzył i Pan poczytał mu to za sprawiedliwość” (Rdz 15,6) podobnie u początku Nowego Testamentu stoi Maryja „Ta, która Uwierzyła” i dlatego napisano o Niej: „Błogosławiona jesteś któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane ci od Pana” ( Łk 1,45 ).
W Ewangelii Miłosierdzia, czyli Ewangelii według św. Łukasza, ukazana została przypowieść o synu marnotrawnym, którą poprawniej byłoby nazwać przypowieścią o Miłosiernym Ojcu, bo jest poruszającym obrazem miłości, jaką Bóg Ojciec żywi względem nas. Uwagę zwraca przede wszystkim fakt, że miłość ojcowska wobec syna marnotrawnego wyprzedza jego nawrócenie. Kiedy zdecydował się na powrót do domu, okazało się że ojciec ujrzał go już wtedy „gdy był jeszcze daleko”, a więc na niego czekał. W świetle Eucharystii możemy odnaleźć Chrystusa miłosiernego, czeka na nas na progu domu, wypatruje nas patrząc w dal… Ostatnie zdanie św. Jana Pawła II w „Tryptyku Rzymskim” brzmi: „Zapamiętaj to miejsce kiedy stąd odejdziesz, ono będzie oczekiwało na swój dzień ”.