Blog

Ks.Maciej Arkuszewski – Msza święta jako fundament życia

Ks.Maciej Arkuszewski – Msza święta jako fundament życia

Fragment rozprawy doktorskiej z teologii pastoralnej ks. Macieja Arkuszyńskiego “WZÓR ŻYCIA CHRZEŚCIJAŃSKIEGO W OBJAWIENIACH Z MEDZIUGORJA (1981-2008)”  Warszawa 2008.

Niewiele jest orędzi, w których Gospa mówi wprost o Eucharystii. Nieliczne wypowiedzi Matki Bożej, które są zrozumiałe dla wszystkich, mają wydźwięk jednoznaczny. Maryja, nie wnikając w zawiłości dogmatyczne, wypowiada słowa poruszające serca ludzkie. Msza św., adoracje eucharystyczne powinny mieć szczególne i centralne znaczenie w życiu chrześcijan. Odpowiedzią wiernych na orędzia Matki Bożej stało się traktowanie Eucharystii jako „serca” życia chrześcijańskiego. W kościele w Medziugorju Msza św. stanowi dla przybywających pielgrzymów najważniejszy punkt dnia. Każdy, kto poznaje głębiej duchowość Medziugorja odkrywa, że kładzie ona szczególny nacisk na właściwe, godne uczestnictwo we Mszy św. oraz na adoracje eucharystyczne poza Mszą św., pogłębiające więź z Jezusem Eucharystycznym. Uczestnictwo w innych nabożeństwach czy zajęciach ma mniejszą rangę niż uczestnictwo we Mszy św. Komunię św. należy przyjmować, oczyściwszy swoje serce w sakramencie pokuty, przede wszystkim z grzechów ciężkich.

Wspólnoty związane z objawieniami Matki Bożej z Medziugorja cechuje przede wszystkim  niezwykle poważne traktowanie Mszy św., szczególne zwracanie uwagi na adoracje eucharystyczne. Nie można mówić o modelu tworzonym przez objawienia z Medziugorja, zapomniawszy o Sakramencie Miłości (SC 1), czyli Eucharystii. Orędzia z Medziugorje ukazują człowiekowi, czym jest i do czego prowadzić ma uczestnictwo we Mszy św. Matka Boża nie „odrywa” modlitwy czy udziału we Mszy świętej od życia codziennego, ale wręcz wiąże całe życie człowieka z tymi duchowymi praktykami. Wzywa do świętości, do porzucania grzechów, do miłości bliźniego; mówi wprost: „niech (…) modlitwa [także Msza św. – M. A. ] stanie się waszym życiem”[1]. Prosi też, aby przybywający do Medziugorja i wszyscy inni ludzie stawali się świadkami wiary, modlitwy i żyli Jej orędziami[2]. Pragnie, żeby wierzący starali się być „odblaskiem Jezusa, który będzie przyświecał temu niewiernemu światu, kroczącemu w ciemnościach”[3]. Papież Benedykt XVI, w posynodalnej adhortacji apostolskiej Sacramentum Caritatis, napisał o związku między Eucharystią a moralną przemianą. Ojciec Święty zwrócił także uwagę na „eucharystyczną spójność”, tzn. mówił o powiązaniu kultu oddawanego Bogu z „publicznym świadectwem wiary” (SC 82n). Orędzie z Medziugorja, choć przekazywane w prostym stylu, w sposób wyraźny także dotyka tej problematyki. Można stwierdzić wyraźną zbieżność pomiędzy całą duchowością medziugorską, treściami orędzi Matki Bożej i wynikającymi stąd konkretami i  praktykami parafii św. Jakuba w Medziugorju a nauką Soboru Watykańskiego II. W dokumentach Soboru czytamy bowiem: „Inne zaś sakramenty, tak, jak wszystkie kościelne posługi i dzieła apostolstwa wiążą się ze świętą Eucharystią i do niej zmierzają. W Najświętszej bowiem Eucharystii zawiera się całe duchowe dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha i chleb żywy (…) Dlatego Eucharystia przedstawia się jako źródło i szczyt całej ewangelizacji” (PO 5). Trzeba więc stwierdzić, że  model życia chrześcijańskiego kształtowany w Medziugorju, w którym kładzie się tak duży nacisk na modlitwę, adoracje eucharystyczne, uczestniczenie we Mszy świętej, stoi w zgodzie z nauczaniem Kościoła. Przez wieki Kościół również wzywa wiernych do tych samych praktyk. Można jednak zapytać: Po cóż Matka Boża ponownie powtarza to, o co zostało już dawno sformułowane w nauce Kościoła? Gdy spojrzy się na ten problem nie tylko z perspektywy teologii dogmatycznej, lecz też z perspektywy pastoralnej, odpowiedź wydaje się oczywista. Życie współczesnych katolików, szczególnie z Zachodu, nie wskazuje – niestety – na to, że realizują oni zalecenia Kościoła co do kultu Eucharystii.

Eucharystyczny model życia chrześcijańskiego w orędziu z Medziugorja

Papież Benedykt XVI w posynodalnej adhortacji apostolskiej Sacramentum Caritatis pisał o Eucharystii, jako darze danym człowiekowi, który jest w drodze (SC 30). Ojciec Święty stwierdził: „sakramenty są rzeczywistością, która przynależy do Kościoła pielgrzymującego w czasie ku pełnemu ukazaniu się zwycięstwa Chrystusa zmartwychwstałego” (SC 30). Papież dodał również, i „w liturgii eucharystycznej jest już nam dane uprzednie kosztowanie eschatologicznego spełnienia, ku któremu człowiek i całe stworzenie zmierza” (SC 30), a także: „człowiek jest stworzony dla prawdziwej i wiecznej szczęśliwości, którą może dać jedynie miłość Boża” (SC 30). Dlatego troska Kościoła, aby wierni mogli uczestniczyć we Mszy świętej i przeżywali ją w godny sposób, mając także możliwość oddawania czci Jezusowi Eucharystycznemu poza Mszą świętą, powinna być ogromna. Jak już zauważono wcześniej, w Medziugorju odnawia się w szczególny sposób kult Eucharystii we wszystkich jego aspektach. Eucharystia stała się centrum życia wielu chrześcijan i pielgrzymujący do Medziugorja skupiają swoje działania wokół Eucharystii, a za swój „najważniejszy czas” w trakcie pobytu w Medziugorju, uważają uczestnictwo we Mszy świętej i adoracjach Eucharystycznych poza Mszą świętą. Moralno-duchowy sens treści objawień z Medziugorja można odkryć przede wszystkim w tajemnicy Eucharystii, która stoi w centrum medziugorskiej duchowości, budowanej na podstawie przekazu Gospy. Wiadomo, że powinna istnieć spójność życia chrześcijańskiego ze sprawowanym kultem – szczególnie kultem Eucharystii. Jan Paweł II napisał w encyklice Veritatis splendor: „ (…) życie moralne ma walor «rozumnej służby Bożej» (Rz 12, 1; por. Flp 3, 3), która wypływa i bierze moc z tego niewyczerpanego źródła świętości i uwielbienia Boga, jakim są Sakramenty, zwłaszcza Eucharystia” (VS 107). W niniejszej pracy podkreślono już wcześniej, że wielu ludzi, pod wpływem objawień, nie tylko zmieniło swe życie, wprowadzając w nie modlitwę i kult Eucharystii, ale weszło na drogę nawrócenia, porzucając grzech. Każdy z nich stał się „nowym człowiekiem”. „Jak pokazuje codzienne doświadczenie, początkom rozdziału między ludźmi, tak bardzo zakorzenionego w ludzkości z powodu grzechu, przeciwstawia się odradzająca jedność moc Ciała Chrystusa. Eucharystia, budując Kościół, właśnie dlatego tworzy komunię pomiędzy ludźmi” (EE 24). W związku z tym, można zadać pytanie: czy to przypadek, że medziugorskie orędzie pokoju wiąże się tutaj tak ściśle z orędziem wzywającym do szczególnego kultywowania Eucharystii? Zapewne nie, skoro „On [Jezus – przyp.M.A.] jest naszym pokojem. On, który obie części [ludzkości] uczynił jednością, bo zburzył je mur – wrogość (…), aby z dwóch [rodzajów ludzi] stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój, i w [ten sposób] jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem, w jednym Ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości” (Ef 2, 14-16). Tajemnica Krzyża Jezusowego uobecnia się przecież w Eucharystii i dlatego poprzez kult Eucharystii człowiek może głęboko w nią wniknąć. Orędzie z Medziugorja zachęca wszystkich nie tylko do częstego uczestnictwa we Mszy świętej, ale i do pogłębionego jej przeżywania. Próba pogłębiania kultu Eucharystii przez konkretne praktyki (przygotowania do Mszy świętej, godnego w niej uczestniczenia, długiego dziekczynienia po przyjętej Komunii świętej; a także propozycja rozwiniętego kultu Eucharystii poza Mszą świętą, wyrażającego się w adoracjach Najświętszego Sakramentu) jest wskazaniem współcześnie bardzo aktualnym. Wierni, a niekiedy i pasterze Kościoła, preferują dziś bowiem aktywizm duszpasterski, zapominając o bardzo istotnym wymiarze życia chrześcijańskiego, to jest: ubogacaniu swojego życia duchowego, do czego Jan Paweł II wzywał w liście apostolskim Novo Millennio ineunte: „Duc in altum” (NMI 1). Papież ten pisał o nieocenionej w życiu Kościoła wartości kultu Eucharystii – także poza Mszą świętą. W tym kontekście można stwierdzić, że troska i apele Gospy z Medziugorja o miłość i cześć do Eucharystii są odpowiedzią na wezwanie Jana Pawła II i Benedykta XVI. Obaj ci papieże dostrzegają szczególne miejsce kultu Eucharystii w życiu duszpasterskim Kościoła.

Dobrze byłoby, gdyby Kościół w swoich działaniach duszpasterskich zauważył to szczególne dla życia chrześciajańskiego „orędzie eucharystyczne” z Medziugorja i podjął określone inicjatywy, umacniające dobry trend odradzającego się kultu Eucharystii. Jan Paweł II prosił pasterzy Kościoła, aby „poprzez własne świadectwo zachęcali do kultu eucharystycznego, do trwania na adoracji przed Chrystusem obecnym pod postaciami eucharystycznymi, szczególnie podczas wystawienia Najświętszego Sakramentu” (EE 25). Tak niewiele potrzeba inicjatyw, żeby ułatwić wiernym pogłębianie kultu eucharystycznego we wszystkich wymiarach, tak niewiele trzeba działań, by pasterze stawali się prawdziwymi świadkami Eucharystii i szczególnymi Jej czcicielami. Co do praktyki życia, rodzą się jednak pytania. Czy wierni i pasterze Kościoła „usłyszą” głos Jego Matki, Matki wszystkich chrześcijan, wołającej o właściwą cześć dla Jej Syna przychodzącego w Sakramencie Miłości? Czy zrealizują tak bardzo przecież konkretne, choć proste wskazania, nie wymagające szczególnych zasobów finansowych, materialnych? Ilu wierzących potraktuje na serio orędzia Gospy, wzywające do modlitwy serca, zatopionego w ciszy przed Jezusem Eucharystycznym, i wchodzącego w głębię Miłości Bożej, ukrytej w tajemnicy Eucharystii? Czas pokaże, w jakim stopniu wierni i pasterze zrealizują w swoim życiu eucharystyczne przesłanie z Medziugorje.

[1] OKP 153, 157, 158; PMKM 61, 65.
[2] OKP 117, 122, 128, 132, 135, 138, 140, 196, 201, 202, 205; PMKM 36, 37, 39, 44, 45, 47, 49, 50, 51, 52, 93, 94, 103, 107.
[3] OKP 135; PMKM 49.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *